Άραγε ποιος μπορεί να είναι σίγουρος ότι είναι “τέλειος” στο ρόλο του ως γονιός; Γονιός που δεν κάνει λάθη και έχει βρει την κατάλληλη “συνταγή” ώστε να πράττει πάντοτε με το σωστό τρόπο; Κακά τα ψέμματα, το να μεγαλώνεις ένα παιδί είναι μια διαρκής καθημερινή πρόκληση. Κανείς δεν είναι προετοιμασμένος γι’ αυτό το ρόλο, καμιά σχολή δεν μπορεί να σου παρέχει το κατάλληλο πτυχίο περί γονεϊκότητας. Ίσως λοιπόν, να μην υπάρχει ο “τέλειος” γονιός… Υπάρχει όμως ο γονιός εκείνος που προσπαθεί διαρκώς να αυτοβελτιώνεται, που δεν επαναπαύεται αλλά προσπαθεί να ενημερώνεται, να δοκιμάζει, να πέφτει και να σηκώνεται και που εμπνέει στα παιδιά του την αγάπη, το σεβασμό, την αποδοχή, την ενσυναίσθηση. Ο γονιός εκείνος που λειτουργεί περισσότερο με το παράδειγμα και λιγότερο με τα λόγια!
Το τελευταίο διάστημα διαβάζω το βιβλίο ” Μεγαλώνοντας παιδιά για τη Βασιλεία του Θεού” του Φίλιππου Μαμαλάκη, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Εν πλώ. Ένα βιβλίο που προσεγγίζει το θέμα της ανατροφής των παιδιών μέσα από τη ματιά της Θετικής Διαπαιδαγώγησης αλλά και της Ορθόδοξης Θεολογίας. Ο συγγραφέας, όντας ο ίδιος ειδικός ψυχικής υγείας, θεολόγος και καθηγητής ποιμαντικής συμβουλευτικής στη Βοστώνη των Ηνωμένων Πολιτειών, με πείρα σε θέματα σχέσεων, γάμου, γονεϊκότητας και οικογενειακής ζωής , καθώς και πατέρας επτά παιδιών, παρουσιάζει με έναν απλό και κατανοητό τρόπο την επιστημονική γνώση και την προσωπική πείρα. 
Τα παιδιά μου “ακούνε” τις πράξεις μου.
Έχοντας ως γνώμονα το σεβασμό στο “πρόσωπο” και στη μοναδικότητα του κάθε παιδιού αλλά και τα σταθερά όρια, ο συγγραφέας παρουσιάζει πλήθος παραδειγμάτων, στοχεύοντας στη βαθύτερη κατανόηση και ανατροφοδότηση του αναγνώστη. Ο γονιός σε κάθε περίπτωση λειτουργεί ως πρότυπο προς μίμηση στα μάτια του παιδιού, ενώ παράλληλα, τα σταθερά όρια παρέχουν στο παιδί ασφάλεια και σιγουριά. Αλήθεια, πώς θέλουμε τα παιδιά μας να ζητάνε συγγνώμη εάν πρώτοι εμείς δεν παραδεχτούμε τα λάθη μας και δεν δώσουμε το παράδειγμα; Πώς θέλουμε να είναι ευγενικά εάν εμείς συνεχώς κρίνουμε τους άλλους; Πώς θέλουμε να τηρούν κάποιους κανόνες εάν πρώτοι εμείς δεν τους τηρούμε ή είμαστε ευάλωτοι στη διαχείρισή τους;
Θέτουμε όρια ως ανταπόκριση στη συμπεριφορά του παιδιού, όχι ως αντίδραση σε αυτή.
Βέβαια, τις παραπάνω έννοιες (σεβασμός, σταθερά όρια) τις περικλείει και μια μεγαλύτερη έννοια “ομπρέλα”, η ΑΓΑΠΗ. Χωρίς αγάπη όλες οι έννοιες της θετικής διαπαιδαγώγησης (σεβασμός, ενεργητική ακρόαση, σταθερότητα κλπ.) θα ήταν μια στείρα πειθαρχία.
Ο συγγραφέας προτρέπει τους γονείς να αναλογιστούν τους μακρόχρονους στόχους τους γύρω από αξίες – αρετές που θα ήθελαν να αναπτύξουν τα παιδιά τους αλλά και οι ίδιοι. ΄Αλλωστε, το έργο της γονεϊκότητας είναι μια μακροπρόθεσμη δέσμευση και όχι μια βραχυπρόθεσμη λύση (πχ. τιμωρία). Η δέσμευση αυτή προϋποθέτει από πλευράς του γονέα, σταθερότητα ορίων, ενεργητική ακρόαση, κατανόηση, αναγνώριση του αγώνα που κάνει το ίδιο το παιδί αλλά πάνω από όλα υπομονή. Υπομονή, όμως, όχι με την έννοια της ανοχής αλλά με τη μορφή της συνέπειας, του σεβασμού και της σταθερότητας. Επομένως, μιλάμε για έναν κοινό αγώνα αυτοβελτίωσης τόσο από την πλευρά του παιδιού το οποίο μέσα από την όλη διαδικασία κοινωνικοποίησης ωριμάζει, μαθαίνει και εκφράζεται, όσο και από την πλευρά του γονιού που έρχεται αντιμέτωπος με τα όριά του, με υποσυνείδητες πρακτικές και ακόμα με “το ίδιο το παιδί που κρύβεται μέσα του”.
Ευχαριστώ από καρδιάς τις εκδόσεις Εν πλώ γι’ αυτό το υπέροχο βιβλίο.
